Sabaidee!

''En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet...'' Eh... of wel?

Na de 8e maart de nachttrein vanuit Bangkok naar Nong Khai te hebben gepakt, heb ik een paar dagen hier in Nong Khai doorgebracht: mijn eerste indruk was dat het inderdaad een leuke stad is, maar ik moest door: Laos wachtte! Dus de machtige Mekong rivier, tevens grens, per bus via de Thai-Lao Friendship bridge overgestoken, op naar Vientiane. Nou, alle verwachtingen na verhalen over het Laotiaanse verkeer zijn totaal waargekomen in het korte ritje van de brug naar Vientiane die uiteindelijk 1,5 uur duurde: met z'n zeventienen in een gemuteerde TukTuk die helaas drie keer is stukgegaan onderweg: wel een leuk Nederlands koppel leren kennen die nu ze met pensioen zijn, de wereld over zeilen (hun boot lag nu in Maleisië).

Vientiane is een heerlijke stad. Franse invloeden -Laos maakte ook deel uit van Indochina- zijn vooral te merken aan de vele bakkerijen met overheerlijke broden. Daar heb ik dus een paar dagen gechilld, sightseeing gedaan, leuke mensen (veel expats en stage-lopende studenten) ontmoet en vooral veel fruitsmoothies gedronken: overheeeerlijk, nr. 1 ding dat ik thuis ga doen: blender kopen. ;) Hoe dan ook, hoe leuk ik dit stukje Laos al vond, ik merkte aan mezelf dat ik gewoon echt geen zin meer had om nog verder te moeten reizen... Ik had geen zin om Laos snel te moeten afjakkeren: de afstanden zijn echt gigantisch en het vervoer heel slecht. Ik had vooral zin om wat langer op 1 plek te blijven, me daar een beetje te settlen en dan vooral op te gaan in de cultuur. Bovenal, ik wou wat nuttigs doen! Dus vrijwilligers werk it was! Een aantal dagen fanatiek gezocht in Vientiane/omgeving, niets gevonden: of ze spraken letterlijk geen woord Engels in de scholen, of ze hadden gespecialiseerde mensen nodig in physiotherapie enz. Uiteindelijk heeft mijn trouwe reisbijbel, de Lonely Planet, me eruit geholpen. In Nong Khai, de Thaise grensstad, is een weeshuis voor weesjes en kinderen met HIV en AIDS, genaamd Sarnelli Orphanage. Dus ben ik de grens weer overgestoken, maar voordat ik "uberhaupt contact op kon nemen met Sarnelli, werd ik op een feestje voorgesteld aan een vrijwilligster van ISARA, een naschoolse benefietinstelling waar kinderen gratis Engelse en Chinese les, kunst, dans en ICT krijgen. Voor ik het wist had ik daar al een plekje in het team: ontzettend leuke mensen allemaal van mijn leeftijd!

Echter, er lopen wel heel veel vrijwilligers rond voor de kleine klassen en de eerste week had ik bijna het gevoel overbodig te zijn: ik vroeg me af waarom ze niet gewoon 'nee, bedankt we hebben niemand nodig' hadden gezegd... Daarom besloot ik alsnog naar Sarnelli House te gaan, samen met Laurel, die ik in mijn guesthouse heb ontmoet. En wat een levensveranderende, onbeschrijvelijk emotionele en leuke ervaring is dat geweest zeg. Deze kinderen hebben allemaal HIV/AIDS en hebben veelal een afschuwelijk levensverhaal (verkracht, gedumpt, verstoten etc.), maar zijn zo lief en vrolijk en gelukkig. Opgedeeld in 5 huizen leven 200 kinderen, babies tot 18 jarigen, met materialistisch in principe bijna alles wat ze kunnen wensen (ze hebben zelfs een klein zwembad), maar het allerbelangrijkste mist natuurlijk: ouders die aandacht en liefde geven. Waar de oudere kinderen dat bij elkaar zoeken, hebben de kleintjes nog volwassenen nodig. Daar komen de vrijwilligers in beeld. Nog nooit zo veel geknuffeld en complimentjes gegeven als de afgelopen dagen: ze zijn allemaal zo lief! Heb mijn ogen uitgehuild toen ik weg moest: hoe erg kan je je in een paar weken aan die kinderen gaan hechten? Hoe dan ook, ik ben van plan om zeker terug te gaan, of het nou deze zomer is, of over 3 jaar!

(wordt vervolgd, het eten wordt opgediend door mijn 'huisgenoot' Ryan)

Vervolg geschreven op zondag 1 april:

Zooo, ben ondertussen alweer in Bangkok, na gisteren praktisch de hele dag (vanaf 5 uur 's ochtends tot 8 uur 's avonds onderweg) in de trein gezeten te hebben... Mijn laatste dagje is ingegaan!!!! Boehoeoeoe, ik wil niet weg. :( Nouja, dit dagje ga ik nog gebruiken om wat souvernirs te kopen en dan vanmiddag met een Zwitserse jongen die ik gisteren ontmoet heb op zoek naar het beroemde ''Hangover 2'' hotel (dat is een hotel in een wolkenkrabber uit de Hangover, een film die zich in Bangkok afspeelt: heel grappig) en dan vragen naar tafel nr. 22, want daar zit de koningin altijd aan als ze komt haha! We hebben ook afgesproken alleen het goedkoopste watertje te nemen, het schijn nogal een prijzige tent te zijn!

Anyway, om een lang verhaal kort te maken, de afgelopen weken waren echt geweldig. Het was gewoon heel leuk om eens ergens wat langer op één plek te zijn, op te gaan in de cultuur: ik heb ontzettend veel contact gehad met de lokale bevolking en beste lokale hangspots leren kennen (alle markten, eettentjes, barretjes, kampeerplekken, parken). Zo heb ik geluncht met bejaarden die hun Engels wilden oefenen, veel uit eten geweest met Thai van mijn eigen leeftijd, een stuk meegereden met een huismoeder en dan waren er natuurlijk nog de baby's, peuters en kinderen van Sarnelli. Ook heb ik Thaise lessen gevolgd van Emmy, een andere vrijwilligster, en dat hielp behoorlijk bij het in contact komen met de lokale bevolking. Daarbij, wat ook zo leuk was dat alle mensen waar ik mee optrok (vrijwilligers) daar ook allemaal een langere tijd verbleven en dat was zo anders dan het normale riedeltje van het reizen: je moet altijd zo snel weer afscheid nemen, wat je nooit de gelegenheid geeft de anderen echt te leren kennen. Bij een avondje in de Gaia-bar, een geweldige drijvende bar op de rivier, realiseerde ik me pas hoe veel leuke mensen ik heb leren kennen in Nong Khai, het was er vol met vrienden uit Sarnelli, ISARA en mijn Guesthouse, Mutmee...

Je kunt wel begrijpen dat ik totaal geen in had om naar huis te gaan? Hahaha nee hoor nu heb ik er ook wel vrede mee. Morgen naar de airport, overmorgen thuis! Heb er ontzettend veel zin in om iedereen weer te zien!!

Tot snel!